آئین مستان

بسوزد از سر تا به پایم

خدا علی موسی الرضایم

قلبم گرفته از غم فراق یار

جواد من نمازمن بیدار

به سینه من نفس ندارم

سوزد تمام پیکرم به زهر کین

به یاد   قرار من بنشین

خزان دار شده باغ و بهارم

مولا امام رضا امام مظلومم

من که سرا پا آه و دردم

سوی مدینه بر نگردم

دارم یه خواهشی ز تو گل بابا

به دست خود کفن نما من را

دارم میرم به سوی زهرا

امشب پدر ببینه پیکر خسته

ببوسد استخوان بشکسته

رسد ز حجره بوی زهرا

مولا امام رضا امام مظلومم

پرم شکسته مثِ کبوتر

دلم گرفته کجایی مادر

زنده‌ام به بوی چادر نمازت

زنده‌ام به یاد راز و نیازت

کشتی منو با قد خمیده

روی کبود و رنگ پریده

شب ها بدون تو چه سرده

قلبم پر از عذاب و درده

مادر دلم هواتو کرده

پرم شکسته مثل کبوتر

دلم گرفته کجایی مادر

مادر دلم هواتو کرده

تموم این درد با من می مونه

غمت منو کُشت تو راه خونه

این زخم کهنه درمون نمی شه

رازی که دارم پنهون نمی شه

افتادی رو خاک مثل قباله

دیوار کوچه شد باغ لاله

غربت، از آسمون می‌بارید

ابرا، با چشمامون می‌بارید

دیوار، برا تو خون می‌بارید

مادر دلم هواتو کرده

پرم شکسته مثل کبوتر

دلم گرفته کجایی مادر

مادر دلم هواتو کرده

حسن غریبه کریم دنیاست

حسن تمامِ وجود زهراست

میراث زهراست صبر و قرارش

رفته به مادر حتی مزارش

بال ملائک گل دسته هاشه

خاک مدینه ایون طلاشه

دست، کریم آل حیدر

نور، مدینه ی پیمبر

جانم، حسن غریب مادر

پرم شکسته مثل کبوتر

دلم گرفته کجایی مادر

مادر دلم هواتو کرده

انی تارک فیکم الثقلین

قرآن و حیدر و زهرا و حسنین

وای وای وای، یا رحمة للعالمین

می بینم روزی که قرآن به سر نیزه برود

در عالم نیست کسی فریاد حیدر شنود

می بینم روزی که شعله ز در می کشد زبانه

پشت در می افتد میان آتش صاحب خانه  

آید ناگه ناله یا ابتا بین خانه گرفته ابر سیاه

انی تارک فیکم الثقلین

قرآن و حیدر و زهرا و حسنین

وای وای وای، یا رحمة للعالمین

می بینم روزی که علی شود خانه نشین

در مسجد خون ریزد ز فرق حیدر به زمین

می بینم روزی که حسن شود پاره جگر

زهری را نوشیده به جانش افتاده شرر 

زهرا نالان پشت سر حسنم 

 از این قصه فتاده لرزه تنم

وای وای وای، یا رحمة للعالمین

انی تارک فیکم الثقلین

قرآن و حیدر و زهرا و حسنین

می بینم روزی که در ابر تیر و سنان

از خیمه تا مقتل زنی رود لطمه زنان

 با جسمی صد پاره فتاده اکبر من

خون مثل فواره ز حلق اصغر من

سقایی لب تشنه و دست و پا زدنش

جانم را در مقتل به خاک و خون بدنش

زینب، زهرا کنار پیکر او

مثل خورشید به نیزه ها سر او

وای وای وای، یا رحمة للعالمین

عشق و عاشقی رو، حسین حسین    

اینجوری کی دیده، حسین حسین

من سرم شکسته، حسین حسین

تو سرت بریده، حسین حسین

 حسین ثارالله، رسیده از راه / دوباره زینب تو قتله گاه

 الیوم یوم الاربعین

باورم نمیشد، حسین حسین

با قد کمونم، حسین حسین

که سر مزارت، حسین حسین

فاتحه بخونم حسین حسین

اومدم ببینم، حسین حسین

باغ لاله ام کو، حسین حسین

کاش ازم نپرسی، حسین حسین

پس سه ساله ام کو، حسین حسین

 تو مشکا آبه، رباب بی تابه / به روی سینت اصغر خوابه

 الیوم یوم الاربعین

رو لبت هنوزم، حسین حسین

جای خیزرونه، حسین حسین

رو سرت شراب ریخت، حسین حسین

وای از این زمونه، حسین حسین

 نگاهم دریاست، به یاد سقاست / میرم از گودال کف العباس

 الیوم یوم الاربعین

اومدم بهت بگم نگاهتو ازم نگیر

سایه ی پناهتو ازم نگیر

پرچم سیاهتو ازم نگیر

حسین، منو از خودم جدا کن

حسین، منو بنده ی خدا کن

حسین، راهیِ کرب و بلا کن

حسین، ابی عبدالله

ابی عبدالله

اومدم بهت بگم یادم نرفته زدنت

بمیرم غریب و تشنه کُشتنت

پیش من به روی نیزه بردنت

حسین، یه نگاه به خواهرت کن

حسین، یه نگاه به دور و برت کن

حسین، به گل های پرپرت کن

حسین، ابی عبدالله

ابی عبدالله

اومدم بهت بگم یادم نرفته قتلگات

شور عشق فاطمیه، شهدات

ای غریب فاطمه جونم فدات

حسین، از سفر سفیرت اومد

حسین، خواهر اسیرت اومد

حسین، کشته ی حصیرت اومد

حسین، ابی عبدالله

ابی عبدالله

الرحمن علم القرآن

منم و قبر تو حسین جان

نگو چهل روز واسه زینب

مثل چهل سال گذشت

روزهای زینب توی حال و

هوای گودال گذشت

بارونه مصیبت تو چشامه

جای قل و زنجیر روی پامه

چادر رقیه شال عزامه

الرحمن علم القرآن

منم و قبر تو حسین جان

ای بی سر لاله ی پرپر

کفنت بوریا شد آخر

با اینکه غارت شده دیگه

تموم این کاروان

انگشترت رو آخرش

پس گرفتم از ساربان

نبودی ببینی بی بهونه

منو میزدن با تازیونه

الهی که زینب زنده نمونه

بارونه مصیبت تو چشامه

جای قل و زنجیر روی پامه

چادر رقیه شال عزامه

الرحمن علم القرآن

منم و قبر تو حسین جان

وای حسین حسین حسین

واویلا عصر عاشورا

صورتم شد شبیه زهرا

رو موج دریا بگو سقا

چی دیدی بی تاب شدی

کوچیکه قبرت

از خجالت تو علقمه آب شدی

چشای تو روشنه ای برادر

خواهرتو بردن ای برادر

الرحمن علم القرآن

منم و قبر تو حسین جان